1980 li yılların başlangıcında dört gruba ayrılmaktaydı.
Neo-Klasiklerden Patrick Minford'a göre, üretime fazla zarar vermeksizin para politikaşı önlemleriyle enflasyonlar kısa zamanda aşağı çekilebilirdi. Fiyat esnekliği sağlayıcı ve psikolojik etkenleri rasyonel bir bekleyiş ortamına ayarlayıcı bir strateji, başarılı para politikasının başlıca koşuluydu.
Milton Friedman ile David Lalder'in başlıca temsilcileri arasında bulundukları Gradüalist'ler, enflasyonu yavaşlatıcı politikaların üretime olumsuz etkilerini ön planda tutuyorlardı. Onlara göre. para stokunun artış hızını tedriciolarak azaltmak gerekliydi. Hızlı enflasyondan istikrara geçiş bir-iki yılda değil, yeterince uzun bir sürede “adımadım” gerçekleştirilmeliydi.
Pragmatist'ler denilen gruptan James Tobin, yalnız para politikası önlemleriyle yürütülecek etkili bir enflasyon mücadelesinin sanayi kesimini sarsabileceğini ileri sürüyordu. Parasal önlemler paralelinde enflasyonu azaltıcı öbür ekonomi politikası aletlerinin de ihmal edilmemesi gerektiğini yazıyordu. Kamu kesiminin giderleri kontrole alınmalıydı. Faiz oranları piyasayı aşırı sıkıntıya sokmaksızın tasarrufu teşvik edecek seviyede ayarlanmalıydı. Finansman açıkları, iç ve dış borçlanma kaynaklarından yararlanarak karşılanmalıydı. Vergi gelirleri artırılmalıydı. Parasal hedeflere esnek ve yan önlemleri değerlendiren bir yaklaşımla yönelmek gerekliydi.
Kiel Enstitü Başkanı Giersh, hükümetlerin ödemeler dengesi sorunlarını ön planda tutarak ölçüsüz kur ayarlamalarına sapmalarını eleştiriyordu. Böyle bir politikanın reel faiz oranlarına yansıyabileceğine işaret ediyordu. Döviz kurlarının ve faiz oranlarının aşırı derecede yükselmesiyle ekonominin stagflation'a sürükleneceğini açıklıyordu. Enflasyon ve durgunluğun piyasaları makaslama baskı altına alabileceğine işaret ediyordu.
Fransızcası: Monétaristes.
İngilizcesi Monetarists.
(Bk.: Monetarizm, Milton Friedman)